《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
对音乐剧也谈不上兴趣
一星扣在歌曲质量，歌舞片的舞蹈和音乐上不去是硬伤。任何艺术家总会有一段至暗时刻，艺术梦想是生活里唯一的慰藉，如灯塔或明星般遥不可及却闪闪发亮，把这些辛酸酿成美酒是多么痛苦又珍贵的过程。生活中的臭水沟太多，大部分里都没有月亮。有人选择妥协，而有人选择自己成为那轮月亮。
是很残忍的事情
针的滴答声贯穿全片，营造出一种无法挥散的焦虑和紧迫感，是年龄焦虑，是创作焦虑，人终有一死，我们应当用有限的时间做什么？
看他的表演录像比看电影更感动。特别纽约。谁不是一边自嘲着一边执着呢，可惜现在聪明人全都去搞金融和写码了。
6/10。看开头就知道是我不会喜欢的音乐剧片了，而且这类电影在豆瓣都是高分好神奇。喜欢同年的《身在高地》，俗人只爱看五彩斑斓的唱跳。有一场女生唱段给我口型对不上的感觉。电影与音乐剧的结合，弊大于利。
Andrew Garfield唱歌还蛮好听嗷，不过再过两年感觉他的脸就要彻底松了。台词真的是，太絮叨。
这音乐根本听不下去，歌词肤浅，都是生活场景的白描和零碎拼贴，故事也矫情、无聊，男主跟跳蚤似的一直跳来跳去。三十岁生日怎么样呢？三十岁之前是为了那一天活的吗？无语，太自我中心了，主要还是这快餐歌曲太难听、太套路，毫无营养，难以共鸣。更不懂的是，居然一片好评？
我大概是对音乐剧电影免疫了，影评人评价这么好的电影也没觉得多好看😅。上次给我惊喜的音乐剧电影还是《巴黎小情歌》，可以看20遍。
可能我本身就不太喜欢这种天才坚持自我的故事
挺好的，但就不时插入的舞台剧好令人出戏，特别是男女主角吵架的时候插的那段，男主角和女演员的那个表演特别滑稽，使得吵架都失去了戏剧张力。另外看到有人说歌比拉拉蓝好听是认真的吗。
今年的爱乐之城，加菲的个人秀。同是又唱又跳，这部更注重唱，更偏生活，个人传记。如果爱乐之城男主是加菲，如果这部女主是石头姐，会不会更好，CP粉的怨念太可怕了
是一部让人时刻保持热泪盈眶的音乐传记片，用音乐剧讲音乐剧作家乔纳森·拉森30岁前倒数一个星期，有困厄中的真诚，有挣扎里的决绝，有在现实的错愕和梦想的触不可及之间摇摆不定的真实，还有源于生活碎片的情绪堆叠出的强大感染力，无论哪种程度都令人动容。LMM在保留自身音乐剧风格的同时，也能看出视听上借鉴了鲍勃·福斯，将音乐蒙太奇运用得尤为出色，尤其是中段那首I feel bad That you feel bad，配合着拉森与女友矛盾爆发的情节，是我心目中的MVP最佳段落。加菲的表演有一种震撼人心的真诚力量，他的那双大眼睛总是饱含热泪，虽然唱功不如专业歌手，但这种扑面而来的真诚太容易引起共鸣了。
我觉得加菲是我今年看过的所有歌舞片里最好的非音乐剧出身的演员了，不过他和希普的声音还是跟哈金斯没法比。
johnny wants to hide
Sunday，游泳池的五线谱，体育场的独唱……让人印象深刻。倒数计时，坚持热爱，去写自己熟悉的生活。
表演很好 曲子很好 主题也很好 遭不住实在水土不服 从舞台搬到镜头前不代表可以罔顾电影逻辑 林漫威别拍电影了还是
这音乐根本听不下去，歌词肤浅，都是生活场景的白描和零碎拼贴，故事也矫情、无聊，男主跟跳蚤似的一直跳来跳去。三十岁生日怎么样呢？三十岁之前是为了那一天活的吗？无语，太自我中心了，主要还是这快餐歌曲太难听、太套路，毫无营养，难以共鸣。更不懂的是，居然一片好评？
音乐剧的流畅被碎片化的倒叙打乱 感觉既享受不到叙事的节奏也享受不到音乐的快乐
看完还是没有很了解Jonathan Larson
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
